دلواپسی

امروز که بهم زنگ زدی در حالی که توی اسنپ بودم. راستش اصلا انتظار نداشتم اون موقع زنگ بزنی. نمیدونم چرا فکر میکردم بعد از اینکه از سفارت اومدم بیرون زنگ میزنی. 

جا خوردم و ذوق کردم. 

ولی. ولی صدات غمگین بود و نمیدونم چرا. صدات خفه بود و در نمیومد. منم توی ماشین بودم و سخت میشنیدم که چی میگی. ولی از ذوقم نمیتونستم حتی بگم صبر کن تا هندزفیری بذارم. ولی صدات غم داشت. چند بار پرسیدم خوبی و گفتی خوبم . ولی راستشو بخوای باور نکردم چندان. 

حالا نشستم توی خونه و توی سرم دارم به این فکر میکنم که یعنی چرا صدات انقدر ناراحت بود. با سختی از کسی گوشی گرفته بودی که زنگ بزنی؟ بابت این معذب بودی و نمیتونستی طولانی صحبت کنی؟ برای این بود یعنی؟ یا سرما خوردی؟ چون این روزا سنندج خیلی بارون میاد. یا اینکه اضافه خدمت دادن بهت؟ سر همون جریان که یارو باهات لج کرده بود اون ده روز رو اضافه کرده؟ شایدم جات بده اصلا و راحت نیستی و دارن اذیت میکنن. تو اسمسی که پریروز دادی گفتی که همه چیز خوبه ولی نگرانم برای دلخوشی من گفته باشی. چون صدات ناراحت بود. و انگار دوست نداشتی زیاد حرف بزنی و توضیح بدی. نمیدونم. ولی همش توی سرمی و ناراحتتم . 

کاش میشد بخشی از سربازیتو من بکشم. تو بری خوته من به جات برم شیفت بدم. برم دور همون زمینه که گفتی قد استخر وسط پارک لاله اس بچرخم و قدم بزنم تا دو ساعت شیفت تموم شه . 

نکنه نگران سیل باشی؟ نکنه برده باشنتون جای خطرناک؟ چرا نپرسیدم کجایی؟؟ چرا نپرسیدم اون روز ایا کار بدی کردم که اسمستو با محبت جواب دادم؟ چرا نپرسیدم اصلا همین که جواب دادم به ذات کار بدی بود یا نه. 

چرا انقدر باید دور باشیم. چی بود این سربازی کوفتی که افتاد به جونمون. 

دلواپسم. سنندج شدید داره میباره. حسابی دارم هی هواشو چک میکنم و نگرانم. ابرهای خیلی بدی از سمت عراق دارن حرکت میکنن اینوری. و خب. سنندج تو مسیره. نکنه سنندج نباشی و نزدیکترت کرده باشن به محل خطر. نکنه روی اون کوهه نمونده باشید؟ چون خودتم گفتی دیگه اونجا نیستید و. 

اه. چقدر بیخبریه بدیه. چقدر بد شد که ازت سوال نکردم درست. چقدر بد که انقدر سربازی گهه. هیچ دسترسی بهت ندارم و کار درستی نیست دوباره با اون شماره ارتباط برقرار کنم. ولی واقعا روی اعصابه این وضعیت. نگرانتم. خاک بر سرشون واقعا. گوشی رو میذاشتن ببرید کاش حداقل.